Damascus: vredig, lief en gesloten

Hier een eerste bericht uit het zo ontzettend gave Damascus. Inmiddels ben ik hier al weer een week en ben uiteraard veel aan het werk. Ik heb op de weg naar Damascus toe wat stukjes getikt in het Engels. Ik heb ze hieronder toegevoegd. Damascus voelt vertrouwd aan. Het is prettiger dan Cairo of Amman waar mannen je toe jengelen. Ik kan gemakkelijk elk uur van de dag uren wandelen zonder dat iemand mij aanspreekt en zonder dat ik me onveilig voel. Ik zit in de oude stad waar huizen van leem kleine straatjes omzomen. In de binnenplaatsen van de huizen leven de gezinnen, dit is ook de constructie van mijn instituut. Prachtig, het is mooier dan de foto die op het NIASD.org staat. Het is hier wel koud, dat betekent ook dat de stad minder stoffig is dan in de zomer en dat heeft zo z’n voordelen. Maar de huizen zijn en oud en mijn grote kamer met houten deuren en glas in rood ramen is dan ook niet geisoleerd en mijn straalkacheltje broomt heftig om mijn warm te houden. Toch is een fleece-jack niet overbodig.

Syrië is een confusing stad. Aan de ene kant neigt de vriendelijkheid naar open gesprekken over alles, dus ook politiek. Maar dit is verraderlijk. Overal hangt de foto van de president en de (on) natuurlijke loyaliteit van de Syriers is groot. Dat kan ook betekenen dat open gesprekken niet gaan, de Syriërs draaien dan met hun ogen wat ‘ik weet het niet’ of ‘nee’ betekent. Maar met journalisten en andere officials gaat het wel maar kan je je achteraf afvragen of je niet teveel hebt gevraagd. En die vraag blijft onbeantwoord. Het enige signaal is de mannen die je mogelijk een keer gaan aanspreken over wat je doet, in de taxi ofzo. Dat is niet erg, want je houdt je gewoon op de vlakte, maar je weet dat je ze je in de gaten houden. Als ik ergens even sta te bellen of zoiets, komt er toch iemand even op de hoek een kijkje nemen, struint om me heen en verlaat na een vriendelijke knik van mijn kant, weer de ruimte. Zo heeft elk Midden Oosten land z’n eigen gebruiken.

Ik heb woensdag, de eerste dag Syrie, vooral benut met Peter die ook politicologie doet en even in Syrië was. Een heerlijke dag met voor het eerst een goede maaltijd na de lange leuke busreis van IStanbul naar Damascus. Ik heb een mobiele telefoon gekocht, wat geld gewisseld en wat woordjes Arabisch proberen te leren. Donderdag ben ik aan de slag gegaan en heb geprobeerd om de eerste afspraken te maken. Dat gaat goed, het is fijn dat ik op dit instituut zit, iedereen kent het wel. Donderdagavond heb ik op de redactie van een persbureau doorgebracht. De journalist, die voor EPA, AP en een Japanse krant werkt (er zit hier veel Japans ontwikkelingsgeld in Syrië, veel meer dan de EU investeert) heeft me heel goed geholpen om meer telefoonnummers en contacten te leggen. Vandaag ben ik weer even langs geweest en kwam daar ook een stringer van de New York Times tegen, waar ik direct weer een lunchafspraak mee heb gemaakt. (Esther, fantastisch die tip om visitekaartjes te maken, dat werkt echt goed en ziet er uiteraard heel professioneel uit). Zijn redactie zit in een groot hotel waar je vervolgens ook weer wat mensen spreekt. Ik loods me door deze enorme chaotische stad per taxi. Het is fijn dat iedereen wel wat woordjes Engels spreekt, Frans schijnt echt uit de tijd te zijn.

Wat betreft het nieuws volgen heb ik hier echt een probleem. De kranten in het Engels zijn overheidskranten waar de bekende thema’s uit en te na herhaald worden. Op een kleine radio probeer ik de BBC te ontvangen, aangezien de stroomvoorziening niet constant is komt ie hard, zacht en krakend door. Op dit moment noemt de BBC heel kort even de onderhandelingen met Turkije. Wat dat onderwerp betreft heb ik niet te klagen, het speelt hier wel. Volgende week komt de prime van Turkije hier, wellicht dat ik even naar de persconferentie ga ( ik kan het niet laten). Syrië wil Turkije wel als buurland, de Turken zelf (na een dag Istanbul) willen ook graag, maar zijn de lange onderhandelingen over de onderhandelingen wel zat. Als ze er niet bijkomen, zo waarschuwde een taxichauffeur, dan zoeken ze contact met Rusland en Iran en is het exit de EU.

Well, morgen heb ik een afspraak met de Nederlandse ambassade. Ik hoop hier echt wat meer vaart te maken met concrete onderdelen van mijn onderzoek. Praten met journalisten eindigt toch altijd in opinies over geo-politieke zaken, wat ook leuk is maar niet functioneel. Deze dag en vrijdag was een beetje mager omdat het dan natuurlijk zondag is hier. Aan de andere kant kan ik met sommige christenen morgen weer gaan afspraken maken, ingewikkeld.

Keep you posted! En ik ben ook vooral benieuwd hoe het daar gaat allemaal. Wat een stunt he, die Bernhard, hahaha.